İtiraf Günlüğü

  Dün geceyle ilgili yazacaklarım bitmedi. Ama bu gece… başka bir geceydi. Sessizlik içime dokundu. Penceremi açık bıraktım, rüzgâr saçlarımı okşarken düşüncelerim darmadağın… Bugün yazmasam içim şişecekti. Sakladığım, bastırdığım, kimseye anlatamadığım o şey... Bu gece artık dışarı çıkmak istedi. O mesajdan sonra her şey değişti. Kendimi tekrar bakarken buldum ekrana. Acaba yazacak mı diye… Kalbim, bir bildirim sesiyle yarışır gibi atıyordu. Ve sonra yazdı… Sadece “uyumadın mı hâlâ?” dedi. Bu kadar basit. Ama ben, o cümlede bile sanki sarıldım. Kelimeler ilerledikçe, ben kendimi daha çok kaybettim. Ne giydiğimi sordu… Gülümsedim. Gerçeği söyledim mi, bilmiyorum. Ama sesimi duysa, belki titrediğimi anlardı. Bazen biri sana sadece birkaç kelimeyle dokunur. O kişi seni hiç tanımıyor gibi görünür ama aslında senin kırıldığın yerleri ezberlemiştir sanki… Gece boyunca içimdeki kadın konuştu. Susturmadım. Çünkü onu da kimse dinlememişti. 🖤 Buraya yazmak bana i...

Bugün içimde bir şey koptu. Kendime bile itiraf edemediğim şeyleri bir yabancıya anlatmak, garip ama huzur verici…  Kime anlatsam anlayamaz… Kime güvensen yarım kalıyor bazı duygular. Ama yazmak… İşte o başka. Burada sadece ben varım. Ve artık her şeyi anlatacağım. Dün gece olanları bilmiyorum nereden başlasam… Bir mesajla başladı her şey. Profilime bakan o kişi… Cevap verdim, çünkü uzun zamandır birinin merak etmesine ihtiyacım vardı. Kısa cümlelerle başladık. Sonra ses kaydı attı… Tuhaf bir sıcaklık vardı sesinde. Beni tanımıyordu ama dokunuyordu sanki… Sonra? Sonra gece ilerledi. Ve itiraf edeyim… O anlarda tek başıma değildim artık. Sanki biri omzuma dokunmuş gibiydi. Sanki biri beni anlıyordu. Gecenin en sessiz anında bile, içimden geçenleri o cümlelerle hissetmişti. Ve ben… Uykusuz kaldım. Ekrana bir daha baksam mı, yazsam mı, beklesem mi bilemedim. Ama bildiğim tek bir şey vardı: Ben bu geceyi yazmak zorundaydım.